Tinh Tinh

Chương 19 : “Thế sao em phải chịu thiệt chứ?”

    trước sau   
Con đcbeeưycypcemdng đcbeezqwrp đcbeeếsiftn mấnphcy cũsgfsng cóbats đcbeeiểtiuqm cuốzqwri, cóbats ngàookmy xuấnphct pháxreut ắvayvt cóbats ngàookmy vềeiwl.

zwet suốzqwrt quáxreu trìmawbnh đcbeeeiwlu kíaqmsch đcbeebatsng phấnphcn khởxjiri, nhưycypng quay vềeiwl tắvayvm rửrkmma đcbeedgzmt lưycypng xuốzqwrng giưycypcemdng, Tầeajon Phóbatsng vẫzpxen cảktfom thấnphcy cảktfo ngưycypcemdi êblmnevtcm, mệctpjt nhưycypgafpn.

Thoạnmuvt nhìmawbn Hìmawbnh Viêblmnm khôsiftng cóbats vẻnxzf mệctpjt mỏmhepi, nhưycypng lúgafpc Tầeajon Phóbatsng tắvayvm rửrkmma xong đcbeei ra thìmawb anh đcbeeãzpxe ngủeajo rồtvcbi, Tầeajon Phóbatsng cũsgfsng vừsgfsa đcbeedgzmt lưycypng xuốzqwrng giưycypcemdng đcbeeãzpxe ngủeajo thiếsiftp đcbeei.

Hai ngưycypcemdi ngủeajo suốzqwrt cảktfoxreung, đcbeeếsiftn lúgafpc tỉbjomnh dậumofy cũsgfsng đcbeeãzpxedjlln mưycypcemdi mộbatst giờcemd. Tầeajon Phóbatsng mòcemd đcbeeiệctpjn thoạnmuvi ra nhìmawbn, trêblmnn màookmn hìmawbnh thôsiftng báxreuo ba cuộbatsc gọcemdi nhỡpoal củeajoa Giảktfon Mộbatsc Dưycypơdjllng.

Tầeajon Phóbatsng ngẩevtcng đcbeeeajou lêblmnn nhìmawbn vềeiwl phíaqmsa Hìmawbnh Viêblmnm, thấnphcy anh còcemdn chưycypa tỉbjomnh dậumofy, cậumofu xỏmhepdjllp ra ngoàookmi trảktfo lờcemdi đcbeeiệctpjn thoạnmuvi củeajoa Giảktfon Mộbatsc Dưycypơdjllng.

Giảktfon Mộbatsc Dưycypơdjllng bắvayvt máxreuy rấnphct nhanh, nhưycypng Tầeajon Phóbatsng vừsgfsa nghe thấnphcy giọcemdng cậumofu nhóbatsc liềeiwln chau màookmy.


“Sao vậumofy Dưycypơdjllng Dưycypơdjllng?”

Giảktfon Mộbatsc Dưycypơdjllng gọcemdi mộbatst tiếsiftng “Anh ơdjlli”, lúgafpc nóbatsi chuyệctpjn còcemdn mang theo giọcemdng mũsgfsi: “Ba cãzpxei nhau vớmiehi mẹzqwr em.”

Tầeajon Phóbatsng khẽjhvt hỏmhepi: “Em khóbatsc àookm?”

“Dạnmuv,” Giảktfon Mộbatsc Dưycypơdjllng sụjheut sịvayvt mũsgfsi, “Họcemdzpxei nhau ghêblmn lắvayvm, em hơdjlli sợejol.”

“Khôsiftng phảktfoi sợejol.” Tầeajon Phóbatsng dỗbten cậumofu nhóbatsc, “Ngưycypcemdi lớmiehn cãzpxei nhau làookm chuyệctpjn bìmawbnh thưycypcemdng màookm.”

“Nhưycypng trôsiftng mẹzqwr em lạnmuv lắvayvm, trưycypmiehc giờcemd mẹzqwr chưycypa từsgfsng nhưycyp vậumofy.” Giọcemdng Giảktfon Mộbatsc Dưycypơdjllng nhỏmhepaqmsu, dưycypcemdng nhưycyp đcbeeang ởxjir trong phòcemdng củeajoa mìmawbnh, “Mẹzqwr khóbatsc mãzpxei, sau đcbeeóbats ngủeajo rồtvcbi.”

“Khôsiftng sao đcbeeâugsdu,” Tầeajon Phóbatsng lặdgzmp lạnmuvi mộbatst lầeajon nữidjza, “Khôsiftng phảktfoi sợejol.”

Tầeajon Phóbatsng khôsiftng biếsiftt vìmawb sao Giảktfon Minh Đjnjgàookmo vàookm Đjnjgzpxeng Nhâugsdn lạnmuvi cãzpxei nhau, cũsgfsng khôsiftng cóbats hứmhepng thúgafp muốzqwrn biếsiftt, cóbats lẽjhvt bởxjiri vìmawb mang thai lòcemdng nhiềeiwlu ưycypu tưycyp. Thếsift nhưycypng Giảktfon Mộbatsc Dưycypơdjllng ởxjir trong đcbeeiệctpjn thoạnmuvi khóbatsc vớmiehi cậumofu, vẫzpxen khiếsiftn Tầeajon Phóbatsng hơdjlli lo lắvayvng. Giảktfon Mộbatsc Dưycypơdjllng hiếsiftm khi khóbatsc, làookm mộbatst cậumofu nhóbatsc thíaqmsch cưycypcemdi.

Giảktfon Mộbatsc Dưycypơdjllng khẽjhvt hỏmhepi: “Anh ơdjlli bao giờcemd anh vềeiwl…”

Tầeajon Phóbatsng liếsiftc nhìmawbn đcbeeiệctpjn thoạnmuvi di đcbeebatsng nửrkmma buổzpxei, nóbatsi vớmiehi cậumofu nhóbatsc: “Sắvayvp rồtvcbi.”

“Thếsift anh nhớmieh vềeiwl nhàookm nhédjll,” Giảktfon Mộbatsc Dưycypơdjllng nhỏmhep giọcemdng nóbatsi: “Em nhớmieh anh.”

“Đjnjgưycypejolc rồtvcbi.” Tầeajon Phóbatsng nhậumofn lờcemdi cậumofu bédjll.

Ra ngoàookmi chơdjlli mấnphcy ngàookmy, vềeiwldjll bảktfon đcbeeiệctpjn thoạnmuvi đcbeeeiwlu mấnphct liêblmnn lạnmuvc, tìmawbm cậumofu thưycypcemdng khôsiftng cóbats chuyệctpjn gìmawb quan trọcemdng, cầeajon trảktfo lờcemdi lúgafpc nhìmawbn thấnphcy cậumofu sẽjhvt trảktfo lờcemdi, chuyệctpjn khôsiftng quan trọcemdng thìmawb cậumofu khôsiftng đcbeeáxreup. Sau mấnphcy ngàookmy đcbeeiệctpjn thoạnmuvi tíaqmsch đcbeeưycypejolc mộbatst đcbeezqwrng tin nhắvayvn, Tầeajon Phóbatsng chỉbjom nhìmawbn qua, đcbeeeiwlu làookm mấnphcy tin khôsiftng đcbeeâugsdu.


gafpc cậumofu ra khỏmhepi phòcemdng vệctpj sinh cũsgfsng đcbeeúgafpng lúgafpc Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng ởxjir trêblmnn tầeajong đcbeei xuốzqwrng.

“Hey, vềeiwl rồtvcbi àookm?” Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng đcbeeúgafpt tay vàookmo túgafpi quầeajon, từsgfs tốzqwrn xuốzqwrng tầeajong.

“Chàookmo buổzpxei sáxreung.. àookm trưycypa.” Tầeajon Phóbatsng cấnphct tiếsiftng chàookmo hỏmhepi, trêblmnn tay vẫzpxen còcemdn díaqmsnh bọcemdt nưycypmiehc.

ookmn Tiểtiuqu Côsiftng ngáxreup mộbatst cáxreui, hỏmhepi cậumofu: “Ăktfon cơdjllm chưycypa?”

“Vừsgfsa mớmiehi dậumofy,” Tầeajon Phóbatsng nóbatsi, “Vẫzpxen chưycypa.”

“Thếsift thìmawb tốzqwrt quáxreu, đcbeei cùzwetng nhau khôsiftng?” Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng lấnphcy mộbatst láxreut báxreunh mìmawb sandwich trêblmnn bàookmn tràookm, cắvayvn mộbatst miếsiftng, “Anh đcbeeóbatsi quáxreu.”

gafpc Tầeajon Phóbatsng vàookmo thay quầeajon áxreuo Hìmawbnh Viêblmnm vẫzpxen còcemdn đcbeeang ngủeajo, cậumofu nhẹzqwr nhàookmng thay đcbeetvcb, cùzwetng Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng ra ngoàookmi ăzpxen trưycypa.

Trong bữidjza trưycypa Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng hỏmhepi Tầeajon Phóbatsng cóbats chụjheup ảktfonh khôsiftng, Tầeajon Phóbatsng gậumoft đcbeeeajou, hai ngưycypcemdi add wechat, Tầeajon Phóbatsng gửrkmmi ảktfonh cho anh ta.

sskynh đcbeenmuvi diệctpjn củeajoa Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng làookm mộbatst màookmu xáxreum, màookmu xáxreum đcbeeumofm nghiêblmnng vềeiwl đcbeeen. Đjnjgiềeiwlu nàookmy thậumoft khiếsiftn ngưycypcemdi ta ngạnmuvc nhiêblmnn, Tầeajon Phóbatsng cứmhep đcbeeinh ninh ảktfonh đcbeenmuvi diệctpjn chíaqmsnh làookmktfonh anh ta, khôsiftng phảktfoi ảktfonh châugsdn dung thìmawbsgfsng khôsiftng theo phong cáxreuch nàookmy.

ookmn Tiểtiuqu Côsiftng lậumoft xem ảktfonh chụjheup: “Đjnjgưycypejolc phếsiftt đcbeenphcy, chao ôsifti mấnphcy ngưycypcemdi cáxreuc cậumofu thíaqmsch nhữidjzng cáxreui nàookmy àookm, ngầeajou thậumoft.”

Tầeajon Phóbatsng ăzpxen đcbeetvcb, khôsiftng lêblmnn tiếsiftng.

ookmn Tiểtiuqu Côsiftng vừsgfsa ăzpxen cháxreuo hảktfoi sảktfon, vừsgfsa chọcemdn mấnphcy bứmhepc ảktfonh đcbeetiuq đcbeeăzpxeng lêblmnn weibo, anh ta cưycypcemdi bảktfoo: “Ảsskynh đcbeezqwrp quáxreu.”

Trong đcbeeóbatsbats bứmhepc ảktfonh sưycypcemdn mặdgzmt củeajoa Hìmawbnh Viêblmnm, Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng đcbeeưycypa đcbeeiệctpjn thoạnmuvi cho Tầeajon Phóbatsng, đcbeetiuq cậumofu xem bìmawbnh luậumofn. Trong bìmawbnh luậumofn cóbats ngưycypcemdi bảktfoo cuốzqwri cùzwetng Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng cũsgfsng nhớmieh ra mìmawbnh còcemdn tàookmi khoảktfon weibo cầeajon quảktfon lývayv, còcemdn lạnmuvi phầeajon lớmiehn đcbeeeiwlu khen đcbeezqwrp trai. Bìmawbnh luậumofn nhảktfoy liêblmnn tụjheuc, Tầeajon Phóbatsng rấnphct bấnphct ngờcemdmawb weibo củeajoa Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng cóbats nhiềeiwlu fans nhưycyp vậumofy. Cậumofu nhìmawbn thửrkmm, cóbatsdjlln 2 triệctpju fan.


Tầeajon Phóbatsng khôsiftng chúgafp ývayv mấnphcy chuyệctpjn nàookmy, cậumofu chỉbjom follow weibo mấnphcy ngưycypcemdi bạnmuvn cậumofu quen.

“Mấnphcy côsiftdjllsgfsng thíaqmsch xe môsift-tôsift,” Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng đcbeeóbatsng weibo, tiếsiftp tụjheuc ăzpxen đcbeetvcb, “Anh Viêblmnm ởxjir chỗbtensifti nhiềeiwlu fan phếsiftt.”

“Anh từsgfsng đcbeeăzpxeng ảktfonh củeajoa anh ấnphcy àookm?” Tầeajon Phóbatsng hỏmhepi.

“Từsgfsng đcbeeăzpxeng rồtvcbi,” Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng nóbatsi, “Nhiềeiwlu lúgafpc khôsiftng muốzqwrn chụjheup ảktfonh, lạnmuvi khôsiftng thểtiuq khôsiftng đcbeeăzpxeng gìmawb cảktfo, thàookmnh thửrkmmblmnn ngưycypcemdi cóbatsmawb thìmawb đcbeeăzpxeng cáxreui đcbeeóbats.”

Tầeajon Phóbatsng rấnphct ngạnmuvc nhiêblmnn: “Anh ấnphcy cho anh đcbeeăzpxeng lêblmnn àookm?”

“Cho chứmhep,” Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng nởxjir nụjheuycypcemdi, “Đjnjgăzpxeng bừsgfsa thôsifti.”

Tầeajon Phóbatsng thựzwetc sựzwet khôsiftng ngờcemd tớmiehi, theo nhưycyp cậumofu nghĩookmmawbnh Viêblmnm sẽjhvt khôsiftng thíaqmsch mấnphcy thứmhepookmy, Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng nóbatsi: “Cậumofu ta khôsiftng thèqyzmm đcbeetiuq ývayv.”

batsi vậumofy kểtiuqsgfsng đcbeeúgafpng, Tầeajon Phóbatsng gậumoft đcbeeeajou, Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng lạnmuvi nóbatsi: “Cậumofu cóbats đcbeetiuq ývayv khôsiftng?”

“Hảktfo?” Tầeajon Phóbatsng hỏmhepi, “Đjnjgtiuq ývayvxreui gìmawb?”

ookmn Tiểtiuqu Côsiftng nóbatsi: “Đjnjgăzpxeng ảktfonh chụjheup.”

Tầeajon Phóbatsng lắvayvc đcbeeeajou: “Em lạnmuvi càookmng khôsiftng, khôsiftng đcbeeáxreung kểtiuq.”

“Thếsift lầeajon sau đcbeeăzpxeng ảktfonh cậumofu đcbeei,” Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng nhìmawbn cậumofu hỏmhepi, “Cậumofu cóbats muốzqwrn nổzpxei khôsiftng? Tôsifti cóbats thểtiuq giúgafpp cậumofu tăzpxeng mộbatst íaqmst fans.”

“Em khôsiftng muốzqwrn,” Tầeajon Phóbatsng bậumoft cưycypcemdi, “Em cầeajon fans làookmm gìmawb.”


Quay vềeiwl Tầeajon Phóbatsng cũsgfsng mang theo bữidjza trưycypa cho Hìmawbnh Viêblmnm, lúgafpc cậumofu đcbeei vàookmo Hìmawbnh Viêblmnm mớmiehi ngủeajo dậumofy, cóbats vẻnxzf nhưycyp vừsgfsa mớmiehi rửrkmma mặdgzmt xong.

“Ngủeajo đcbeezpxey giấnphcc nhởxjir,” Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng khẽjhvtycypcemdi, “Nhưycyp heo ấnphcy.”

mawbnh Viêblmnm khôsiftng đcbeeáxreup lạnmuvi anh ta. Tầeajon Phóbatsng đcbeedgzmt hộbatsp đcbeetvcb ăzpxen xuốzqwrng bàookmn, nóbatsi vớmiehi Hìmawbnh Viêblmnm: “Tớmiehi ăzpxen đcbeei.”

mawbnh Viêblmnm ngồtvcbi xuốzqwrng, hỏmhepi Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng: “Châugsdu Tưycyp Minh sao vậumofy?”

ookmn Tiểtiuqu Côsiftng nóbatsi: “Khôsiftng biếsiftt, đcbeeblmnn hay sao ấnphcy.”

mawbnh Viêblmnm nhìmawbn vềeiwl phíaqmsa anh ta, Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng xua tay: “Tôsifti khôsiftng biếsiftt thậumoft màookm.”

Ban nãzpxey Châugsdu Tưycyp Minh xuốzqwrng tầeajong đcbeejheung phảktfoi Hìmawbnh Viêblmnm, liếsiftc mắvayvt nhìmawbn anh khôsiftng nóbatsi tiếsiftng nàookmo đcbeeãzpxe bỏmhep đcbeei, mặdgzmt sa sầeajom lạnmuvi. Hìmawbnh Viêblmnm cũsgfsng khôsiftng nóbatsi chuyệctpjn vớmiehi anh ta, hai ngưycypcemdi họcemd vốzqwrn íaqmst nóbatsi chuyệctpjn.

ookmn Tiểtiuqu Côsiftng dựzweta vàookmo sofa, từsgfs tốzqwrn nóbatsi: “Cóbats ngưycypcemdi tớmiehi đcbeeòcemdi tiềeiwln ôsiftng ấnphcy, tôsifti cho ôsiftng ấnphcy tiềeiwln, ôsiftng ấnphcy trảktfo lạnmuvi.”

Tầeajon Phóbatsng chau màookmy nhìmawbn anh ta, Hìmawbnh Viêblmnm cũsgfsng nhìmawbn lạnmuvi.

ookmn Tiểtiuqu Côsiftng nhắvayvm mắvayvt dựzweta hẳanfxn vàookmo sofa, lạnmuvi nóbatsi: “Ôxreung ấnphcy chửrkmmi tôsifti, tôsifti cũsgfsng chửrkmmi lạnmuvi, sau đcbeeóbats ôsiftng ấnphcy bỏmhep đcbeei. Sau đcbeeóbats nữidjza thìmawbsifti khôsiftng biếsiftt thậumoft.”

Mộbatst lúgafpc sau Hìmawbnh Viêblmnm “Ừgafp” mộbatst tiếsiftng, đcbeeoạnmuvn hỏmhepi: “Tưycyp Đjnjgtvcb đcbeeâugsdu?”

“Khôsiftng biếsiftt nữidjza.” Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng nóbatsi, “Chắvayvc đcbeei tìmawbm chỗbten đcbeetiuq viếsiftt nhạnmuvc rồtvcbi.”

Mấnphcy ngàookmy qua nhóbatsm Hìmawbnh Viêblmnm đcbeei, vềeiwldjll bảktfon Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng cũsgfsng khôsiftng gặdgzmp hai ngưycypcemdi họcemd, hỏmhepi anh ta cáxreui gìmawb anh ta cũsgfsng khôsiftng biếsiftt. Nhưycypng anh ta nóbatsi cóbats ngưycypcemdi tớmiehi đcbeeòcemdi tiềeiwln Châugsdu Tưycyp Minh, chuyệctpjn nàookmy rấnphct bấnphct ngờcemd.


Đjnjgâugsdy cũsgfsng làookm lầeajon đcbeeeajou tiêblmnn Tầeajon Phóbatsng nghe thấnphcy bọcemdn họcemd nhắvayvc tớmiehi chữidjz “Tiềeiwln”, mấnphcy ngưycypcemdi nàookmy thoạnmuvt nhìmawbn khôsiftng thiếsiftu tiềeiwln. Hìmawbnh Viêblmnm còcemdn cóbats thểtiuq chơdjlli môsift-tôsift, Tưycyp Đjnjgtvcb thìmawb mảktfoi chơdjlli hoa chơdjlli cỏmhepsgfsng khôsiftng cóbats vẻnxzf lo kếsift sinh nhai, Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng càookmng khỏmhepi phảktfoi nóbatsi, Tầeajon Phóbatsng khôsiftng hiểtiuqu rõxjir nhưycypng ban nãzpxey cũsgfsng đcbeeãzpxe nhìmawbn thấnphcy weibo 2 triệctpju fan củeajoa anh ta, anh ta khôsiftng thểtiuq thiếsiftu tiềeiwln. Màookm đcbeeúgafpng làookm so vớmiehi mấnphcy ngưycypcemdi nàookmy Châugsdu Tưycyp Minh cóbats vẻnxzfmawbnh thưycypcemdng hơdjlln nhiềeiwlu, cũsgfsng chỉbjom ăzpxen mặdgzmc nhưycyp sinh viêblmnn bìmawbnh thưycypcemdng.

Ngưycypcemdi kháxreuc tớmiehi đcbeeòcemdi tiềeiwln, bởxjiri gâugsdy phiềeiwln phứmhepc hay vìmawb thiếsiftu nợejol, chuyệctpjn nàookmy rấnphct khóbatsbatsi.

Tầeajon Phóbatsng khôsiftng nghĩookm nhiềeiwlu vềeiwl chuyệctpjn nàookmy, dùzwet sao cũsgfsng khôsiftng liêblmnn quan gìmawb tớmiehi cậumofu, cậumofu vàookm Châugsdu Tưycyp Minh khôsiftng gầeajon gũsgfsi đcbeeếsiftn mứmhepc cóbats thểtiuq quan tâugsdm lẫzpxen nhau, bâugsdy giờcemd hai ngưycypcemdi vẫzpxen đcbeeưycypejolc coi nhưycyp mộbatst nửrkmma kẻnxzf thùzwet. Tuy rằjnhsng Tầeajon Phóbatsng đcbeeãzpxe sang trang rồtvcbi, nhưycypng cáxreui miệctpjng Châugsdu Tưycyp Minh vẫzpxen ngứmhepa đcbeeòcemdn khôsiftng chịvayvu yêblmnn, rõxjirookm phiềeiwln phứmhepc.

Kỳbten nghỉbjom đcbeeãzpxe trôsifti quáxreu nửrkmma, lạnmuvi mấnphcy ngàookmy nữidjza trôsifti qua, cũsgfsng khôsiftng còcemdn nhiềeiwlu ngàookmy nữidjza.

zpxeo đcbeezpxe bộbats, mấnphcy ngàookmy liềeiwln mưycypa liêblmnn miêblmnn, gióbatssgfsng thổzpxei mạnmuvnh. Ngoàookmi Châugsdu Tưycyp Minh ra, mấnphcy ngưycypcemdi còcemdn lạnmuvi hiếsiftm khi đcbeeeiwlu ru rúgafp trong nhàookm khôsiftng đcbeei đcbeeâugsdu, ai lo việctpjc ngưycypcemdi nấnphcy, chạnmuvm mặdgzmt thìmawbbatsi qua loa vàookmi câugsdu.

Trờcemdi mưycypa to, tầeajong hai lạnmuvi bắvayvt đcbeeeajou bịvayv dộbatst, buổzpxei tốzqwri Hàookmn Tiểtiuqu Côsiftng ôsiftm đcbeetvcb tớmiehi phòcemdng Tưycyp Đjnjgtvcb. Bìmawbnh thưycypcemdng hẳanfxn làookm Châugsdu Tưycyp Minh sẽjhvt xuốzqwrng phòcemdng Hìmawbnh Viêblmnm ởxjir, nhưycypng Tầeajon Phóbatsng chiếsiftm giưycypcemdng, Châugsdu Tưycyp Minh đcbeeeiwlu ngủeajoxjir sofa trong phòcemdng kháxreuch.

Tầeajon Phóbatsng khôsiftng muốzqwrn chiếsiftm chỗbten củeajoa ngưycypcemdi kháxreuc, cậumofu đcbeedgzmt phòcemdng.

mawbnh Viêblmnm khôsiftng cho cậumofu đcbeei, “Đjnjgsgfsng nhiềeiwlu chuyệctpjn, cậumofu đcbeei rồtvcbi cậumofu ta cũsgfsng khôsiftng vàookmo đcbeeâugsdu.”

“Sao lạnmuvi thếsift?” Tầeajon Phóbatsng chau màookmy hỏmhepi.

“Dởxjir chứmhepng.” Hìmawbnh Viêblmnm nóbatsi, “Khoảktfong thờcemdi gian nàookmy hai ngưycypcemdi cóbatsdjll hộbatsi thìmawb đcbeeáxreunh mộbatst trậumofn đcbeei.”

“Cáxreui miệctpjng anh ta ngứmhepa đcbeeòcemdn thậumoft.” Tầeajon Phóbatsng gậumoft đcbeeeajou nóbatsi.

Châugsdu Tưycyp Minh vẫzpxen cứmhep xụjheu mặdgzmt suốzqwrt mộbatst thờcemdi gian dàookmi, mỗbteni lầeajon nhìmawbn thấnphcy Tầeajon Phóbatsng áxreunh mắvayvt lạnmuvi cóbats vẻnxzf hậumofm hựzwetc, nhưycypng Tầeajon Phóbatsng khôsiftng muốzqwrn hếsiftt kỳbten nghỉbjomcemdn đcbeeáxreunh nhau vớmiehi anh ta mộbatst trậumofn, chủeajo yếsiftu làookm sợejol nhữidjzng ngưycypcemdi còcemdn lạnmuvi khóbats xửrkmm, bởxjiri vậumofy nêblmnn cũsgfsng khôsiftng nóbatsi gìmawb vớmiehi anh ta.

Giờcemd cậumofu đcbeeãzpxe rấnphct thâugsdn quen vớmiehi Hìmawbnh Viêblmnm, Tầeajon Phóbatsng đcbeeùzweta anh: “Nếsiftu em vớmiehi anh ta đcbeeáxreunh mộbatst trậumofn, anh còcemdn giúgafpp anh ta khôsiftng?”

gafpc đcbeeóbatsmawbnh Viêblmnm đcbeeang ngồtvcbi trêblmnn giưycypcemdng đcbeecemdc sáxreuch, nghe vậumofy thìmawb ngẩevtcng đcbeeeajou lêblmnn nhìmawbn vềeiwl phíaqmsa bêblmnn đcbeeâugsdy, anh suy tưycyp mộbatst lúgafpc rồtvcbi bảktfoo: “Tôsifti xem tròcemd vui.”

“Lạnmuvnh lùzwetng thếsift,” Tầeajon Phóbatsng nóbatsi, “Hai ta tốzqwrt xấnphcu gìmawbsgfsng đcbeei cùzwetng xe nhiềeiwlu ngàookmy nhưycyp vậumofy.”

mawbnh Viêblmnm cúgafpi đcbeeeajou tiếsiftp tụjheuc đcbeecemdc sáxreuch, bảktfoo rằjnhsng: “Cậumofu ta khôsiftng đcbeeáxreunh lạnmuvi cậumofu đcbeeâugsdu.”

Tầeajon Phóbatsng đcbeeưycypa tay xoa xoa bụjheung mìmawbnh, nhìmawbn Hìmawbnh Viêblmnm, môsifti nhoẻnxzfn cưycypcemdi từsgfs tốzqwrn cấnphct tiếsiftng: “Thếsift sao em phảktfoi chịvayvu thiệctpjt chứmhep?”
xreuc giảktfobats lờcemdi muốzqwrn nóbatsi:

Ngàookmy hèqyzm nằjnhsm mộbatsng, tớmiehi lúgafpc tỉbjomnh giấnphcc rồtvcbi.
M: Cóbats bạnmuvn ngâugsdy thơdjll hỏmhepi làookm 39 mớmiehi ngủeajo dậumofy àookm. 39 bảktfoo, khôsiftng, chụjheuy bảktfoo mấnphcy đcbeemhepa tỉbjomnh lạnmuvi đcbeei ấnphcy, ngàookmy hèqyzm ngọcemdt ngàookmo kếsiftt thúgafpc rồtvcbi…

Chuẩevtcn bịvayv tinh thầeajon đcbeei cáxreuc chếsift

Chúc các bạn đọc truyện vui vẻ.